ВЕГЕТАТИВ ДИСТОНИЯ СИНДРОМИ

Вегетатив дистония синдроми (ВДС) – бир қатор вегетатив, психоэмоционал ва психосоматик бузилишлар билан намоён бўлувчи синдром. ВДС психосоматик бузилишларга бой патологик ҳолат. Психосоматик бузилишлар бўртиб турган ҳолатларда “психосоматик синдром” клиник ташхисда акс этиши лозим, деб ҳисоблаймиз.
   ВДС, асосан, ёшлар орасида кўп учрайди. ВДС турли касалликларнинг клиник синдроми сифатида намоён бўлганлиги боис, унинг аҳоли орасида тарқалишига оид аниқ статистик маълумотлар йўқ.
   Этиологияси. ВДС келиб чиқишида наслий-конституционал омилларга катта урғу берилади. ВНС нинг симпатик ва парасимпатик қисмлари орасидаги морфофункционал номутаносиблик ёки уларнинг кечикиб ривожланиши ВДС келиб чиқишининг асосий этиопатогенетик омилларидан биридир. Бу номутаносиблик, айниқса, ўсмирлик ёшида клиник симптомлар билан намоён бўла бошлайди. ВДС га мойиллиги бор одамларда жинсий етилиш даври, ҳайз кўриш, ҳомиладорлик, психоэмоционал стресслар, носоғлом турмуш тарзи каби ҳолатлар вегетатив дисфункцияни янада кучайтириб юборади. Наслий-конституционал мойиллик яққол намоён бўлган ўсмирларда ҳатто тўйиб овқат ейиш, мактаб, коллеж ёки литсейдаги талаблар, ёшига мос бўлмаган оғир жисмоний меҳнат, мириқиб ухламаслик, оиладаги носоғлом муҳит, ҳавонинг исиб кетиши ва бошқа метеорологик омиллар ВДС ривожланишига туртки бўлади.
Эрта болалик даврида ўткир респиратор инфекциялар ва сурункали кечувчи йирингли жараёнлар (синуситлар, отит, тонзиллит) кўп кузатиладиган, яъни халқ тили билан айтганда, кўп шамоллайдиган болалар ҳам ВДС ривожланишига мойил бўлишади. Ушбу синдром ривожланишида бош мия касалликларининг ҳам ўрни катта. Чунки бош мияда супрасегментар вегетатив марказлар жойлашган. Шу боис ҳар қандай тсеребрал патология ёки нейроинфекциялар ВНС дисфункциясига сабаб бўлади. ВНС турли патоген омилларга ўта сезгир эканлигини ҳам алоҳида таъкидлаб ўтиш лозим. Маълумки, ВНС гомеостазни, яъни ички аъзолар ва системалар фаолиятини таъминлаб, организмни ўзгариб турувчи турли ташқи таъсирларга мослаштиради, психоэмоционал ва жисмоний фаолликни оширишда бевосита иштирок этади.
Организмдаги ҳеч бир физиологик ва патофизиологик жараёнлар ВНС иштирокисиз кечмайди. Турли экзоген ва эндоген омилларга жавобан юзага келадиган вегетатив реакциялар ҳимоя функцияси, деб эътироф этилади. Маълум бир вазиятларда ушбу ҳимоя функцияси вегетатив бузилишлар билан намоён бўлади. Шунинг учун ҳам турли хил патологик ҳолатларда вегетатив реакцияларни кузатамиз. Уларнинг қай даражада юзага келиши организмнинг патоген омилларга бўлган реакцияси ва таъсир этиш кучига кўп жиҳатдан боғлиқ. Албатта, бу ерда наслий-конституционал мойилликнинг ўрни ҳам катта.
   Гипоталамо-гипофизар соҳа зарарланиши симпатоадренал ва холинергик кризлар ҳамда кучли метаболик бузилишлар билан намоён бўлишини алоҳида таъкидлаш лозим. Бундай ҳолатлар қўшимча равишда лаборатор текширувлар ўтказишни тақозо этади. Сурункали алкоголизм, гиёҳвандлик ва заҳарли кимёвий воситалар билан ишлаш ҳам вегетатив дисфункцияни вужудга келтиради. Бир қатор соматик касалликлар, яъни артериал гипертония, сурункали бронхит, бронхиал астма, ошқозон-ичак системаси касалликларида ҳам вегетатив бузилишлар кузатилади. Вегетатив бузилишлар климактерик даврда ҳам кўп учрайди.
Клиникаси. Асосий клиник симптомлар – турли-туман вегетатив-висцерал бузилишлар бўлиб, кўпинча ички аъзолар дисфункцияси билан намоён бўлади. Уларнинг қай тарзда кечиши эса бемор қайси типга тааллуқли эканлигига кўп жиҳатдан боғлиқ. Маълумки, симпатик ёки парасимпатик нерв системаларининг функционал устуворлигига қараб одамлар симпатикотоник ва ваготоник типларга ажратилади.
   Симпатикотониклар. Симпатикотоникларга хос белгилар болалик давридаёқ яққол кўзга ташлана бошлайди. Улар қизғин характерга эга, атрофдаги воқеалар ва ўзига бўлган муносабатларга дарҳол реакция берадиган, кайфияти тез ўзгариб турадиган, оғриқларга сезгир, фикри тез чалғийдиган шахслардир. Бундай одамларда сангвиник ва холерикларга хос хулқ-атворни кузатиш мумкин. Бу белгилар гиперстеник невроз белгиларига ҳам ўхшаб кетади. Стрессли вазиятларда уларнинг қорачиқлари кенгайиб оғзи қурийди, ранги оқаради, юрак уриши тезлашади ва санчиб оғрийди, АҚБ кўтарилади, боши ва танаси қизиб кетади, оёқ-қўллари эса “музлаб” қолади ва увишади. Стрессли вазият ўтиб кетгач, беморнинг қовуғи бўшашиб ҳожатхонага югуради.
   Симпатикотониклар яхши иштаҳага эга бўлса-да, деярли семиришмайди ва астеник тана тузилишига эга бўлишади. Бунинг асосий сабаби уларда моддалар алмашинувининг тезлиги билан изоҳланади. Уларни кўпинча атоник қабзият ва метеоризм безовта қилади. Териси оқимтир тусга эга ва доимо қуруқ, оёқ-қўлларининг учи совуқ ва тез увишадиган бўлади. Обьектив текширишлар кучли оқ дермографизмни кўрсатади. Вестибуляр ва респиратор бузилишлар хос эмас. ЭКГ – синусли тахикардия, R-Q интервали қисқарган, ST сегменти изометрик чизиқдан пастга силжиган ва Т тиш силлиқлашган бўлади.
   Ваготониклар. Сайёр нерв (n.vagus) мия устунида жойлашган парасимпатик нерв системаси ядроларининг энг муҳим қисмидир. N.vagus тармоқлари аксарият ички аъзолар ва системаларни иннервация қилади, уларнинг фаолиятини бошқаришда бевосита иштирок этади. Шунинг учун ҳам “парасимпатикотония” атамаси ўрнига “ваготония” атамаси кўп қўлланилади. Ваготоникларда симпатикотоникларга хос хулқ-атворнинг аксини кўриш мумкин. Уларда апатия, астения ва меланхолия устуворлик қилади. Ортиқча ҳиссий ва жисмоний зўриқишлар ваготониклар иш фаолиятини сусайтириб юборади.
Ваготониклар иштаҳаси суст бўлса-да, семиришга мойил одамлар ҳисобланади. Бунинг асосий сабаби моддалар алмашинуви сустлигидир. Улар “сув ичсам ҳам семираман” деб шикоят қилувчилар тоифасига киради. Ваготоникларнинг жаҳли чиқса, қорачиқлари тораяди, юрак уриши секинлашади, АҚБ тушиб кетади, боши айланади, кўнгли айнийди ва қулоқлари шанғиллай бошлайди. Бундай пайтларда синкопе ривожланиши ҳам мумкин. Стресс пайтида ҳаво етишмай қолиши, бўғилиш, томоқда бирор нарса тургандек каби ҳолатлари ҳам кузатилади.
   Ваготоникларда чуқур хўрсиниб қўйишлар кўп учрайди. Одамлар гавжум ва ҳавоси димиққан жойлар уларга ёмон таъсир қилади, совуққа ҳам чидамсиз бўлишади. Шу боис ваготониклар радикулалгия ва артралгияларга мойил кишилардир. Тунда кузатиладиган “безовта оёқлар” ҳамда сурункали чарчаш синдромлари, акротсианоз, терининг мармар тусда бўлиши, кучли қизил дермографизм, кўп терлаш, терининг ёғли ва нам бўлиши ҳам ваготониклар учун жуда хос. Эрталаб уйғонганда уларнинг юз-кўзлари бироз шишган ва кўзлар таги салқиган бўлади. Чунки бу одамларда суюқликнинг организмда ушланиб қолишига мойиллик бўлади. Баъзида аёллар “шишиб кетяпман” деб диуретиклар ичишни хуш кўришади ва нефролог ёки эндокринолог қабулига кўп қатнашади. Ваготоникларни гиперсаливация (айниқса, тунда), спастик колит, баъзида диарея, овқатнинг қийин ҳазм бўлиши ва абдоминалгиялар ҳам безовта қилади. Бундай шикоятлар билан улар терапевтларга тез-тез мурожаат қилишади.
   Ваготоникларда юрак мускуллари тонуси пасайган ва юрак тони бўғиқ бўлади. ЭКГ да синусли брадикардия (баъзида, брадиаритмия ёки экстрасистолия) аниқланади, R-Q интервали чўзилган, ST сегменти изометрик чизиқдан юқорига силжиган ва Т тиш ампитудаси катталашгани аниқланади.
Кардиоваскуляр бузилишлар. Бундай бузилишлар ВДС нинг энг кўп учрайдиган симптомлари ҳисобланади. Симпатикотониклар ва ваготоникларда кардиоваскуляр бузилишлар турлича кечади. Бу ҳақда юқорида айтиб ўтдик. Амалий тиббиётда ВДС нинг кардиоваскуляр бузилишлар устунлик қиладиган тури нейротсиркулятор дистония деб аталади. ВДС билан касалланган 40 ёшдан ошган беморларда кардиалгиянинг кўп кузатилиши уларни хавотирга солиб қўяди. Бундай беморлар стенокардиядан қўрқиб, бир неча бор ЭКГ текширувларидан ўтишади. Юрак соҳасидаги оғриқлар санчувчи, куйдирувчи ва сиқувчи хусусиятга эга. Стенокардиядан фарқли ўлароқ, бу оғриқлар жисмоний зўриқишларда кучаймайди, иррадиация қилмайди, нитратлардан сўнг ўтиб кетмайди, ЭКГ да ишемия белгилари аниқланмайди. Кардиалгиялар, асосан, психоэмоционал стресслардан сўнг ёки вегетатив кризлар пайтида вужудга келади. Оғриқлар кўп ҳолларда соатлаб сақланади, кам ҳолларда тез ўтиб кетади. Шунингдек, юрак соҳасида увишиш, гипервентиляция, қўрқув ва хавотир белгилари пайдо бўлади. Бу белгилар мажмуаси кардиосенестопатик синдром деб аталади.
Психовегетатив бузилишлар вегетатив дистонияда кўп учрайди. Бу бузилишлар аксарият ҳолларда ВДС нинг асосий клиникасини белгилаб беради. Психовегетатив бузилишлар яққол намоён бўлганда, бевосита “психовегетатив синдром” атамасини қўллаш мақсадга мувофиқ. Психовегетатив синдром депрессияга мойил кишиларда, эпилепсия, шизофрения, гормонал дисфункция, тез-тез такрорланувчи стресслар ва сурункали равишда спиртли ичимликлар истеъмол қилувчиларда кўп учрайди. Меланхолик типдаги шахслар ҳам психовегетатив бузилишларга мойил бўлишади.
Психовегетатив синдромда бемор дисфория ҳолатида юради, арзимаган нарсага жаҳли чиқаверади, ҳиссий портлашлар тез-тез кузатилиб туради, атрофдаги воқеалардан доимо норози бўлиб юради. Баъзида депрессияга тушиб, ҳеч ким билан гаплашмай қўяди, ҳеч нарсадан қониқмайди. Ақлий ва жисмоний ишларга хоҳиши бўлмайди, паришонхотир бўлади, хотираси доимо панд беради. Ушбу бузилишлар кучли тахикардия ёки брадикардия, АҚБ ўйнаб туриши, гипо- ёки гипергидроз, иштаҳа бузилишлари ва бошқа психосоматик бузилишлар билан биргаликда кузатилади. Аксарият ҳолларда психовегетатив синдром кучли қўрқув ва хавотир билан намоён бўлади. Қўрқув ва хавотир беморнинг бутун вужудини қамраб олади. Беморнинг фикру хаёли фобиядан қутулиш бўлиб қолади. Психовегетатив синдромда обсессив-компулсив бузилишлар кўп учрайди. Бундай беморлар тўла тиббий-психологик ёрдамга муҳтождир.
Респиратор бузилишлар нейрореспиратор синдромда кузатиладиган белгилар билан намоён бўлади. Бу синдром аввалги бобларда алоҳида мавзу сифатида ёритилган.
Гастроэнтерологик бузилишлар иштаҳа бузилиши, қабзият, қорин соҳасида ёқимсиз оғриқлар, метеоризм белгилари билан намоён бўлади. Бемор овқатнинг қийин ҳазм бўлиши, жиғилдон қайнаши, ютинганда томоқда худди бир нарса тургандек туюлиши, ич қотиши ва дам бўлишидан шикоят қилади. Бемор оч қолса, титраб кетади ва дарров овқат еб олиши керак бўлади. Объектив текширувларда ошқозон-ичак системасининг органик касалликлари аниқланмайди. Бундай беморларга терапевтлар “қўзғалган ичак синдроми” деб ҳам ташхис қўйишади.
Тер ажралиши бузилишлари гипо- ёки гипергидроз билан намоён бўлади. Бироқ гипергидроз кўп кузатилади. Баъзида бемор шу қадар кўп терлайдики, артинганда ҳатто сочиқ ҳам ҳўл бўлиб кетади. Терлаш ҳаяжонланганда, жисмоний иш қилганда ва тўйиб овқатланганда кучаяди. Бундай беморлар терлашдан қутулиш учун докторма-доктор қатнаб юришади.
Гипертермик синдром. Вегетатив дистониянинг бошқа турларига қараганда кам учрайди. Бундай ҳолатлар кўпинча ўтказилган нейроинфекциялар, бош мия жароҳатлари, эндокрин бузилишлар ва кучли стресслардан сўнг ривожланган ВДС да кузатилади. Кўп ҳолларда тана ҳарорати 37–38°С, кам ҳолларда 39–40°С га етади. Бундай беморлар қонида яллиғланиш реакциялари аниқланмайди, улар ҳолсизланиб ётиб қолишмайди, врач қабулига бемалол ўзлари қатнашади. Яллиғланишга қарши дорилар, аспирин ва антибиотиклар таъсири жуда паст бўлади ёки умуман таъсир қилмайди. Анксиолитиклар ёки бошқа вегетотроп дорилар эса тана ҳароратини яхши пасайтиради. Психоэмоционал стресс сабабли ривожланган ва вегетатив бузилишларсиз намоён бўладиган гипертермик синдромларда “психоген гипертермия” ташхиси қўйилади. Субфебрилитет бир неча ой ва йиллар давомида сақланиши мумкин. Тана ҳарорати кундузи баланд (38–39°С), кечаси бироз пастроқ (37–38°С) бўлади. Шунингдек, бемор тинчланганда, транквилизаторлар ичганда ҳам тана ҳарорати меъёрга тушади. Баъзида эса ҳеч қандай дори-дармонлар самара бермайди. Беморни бу тарзда ҳадеб самарасиз даволашга уринавериш унда ятропатияни юзага келтиради. Бундай беморларни режали кузатувга олиш ва уларга психотерапевтик ёрдам кўрсатишнинг ўзи кифоядир. Вақт ўтиб тана ҳарорати яна нормага қайтади.
Гипотермия гипертермияга қараганда кам учрайди ва бирмунча оғир кечади. Тана ҳарорати 35°С дан пастга тушганда гипотермия хулосаси чиқарилади. Гипотермия артериал гипотензия, умумий ҳолсизлик, кўп терлаш ва умумий титроқлар билан намоён бўлади. Бемор совуқ қотганидан шикоят қилади. Иссиқ одеялга ўраниб олади. Беморлар гипотермияни гипертермияга қараганда оғирроқ кечиришади. Гипотермия гипертермияга ўхшаб узоқ давом этмайди. Вегетатив дистония синрдроми, шунингдек, невроген қовуқ синдроми ва эректил дисфункциялар билан ҳам намоён бўлади.
Кечиши. Вегетатив дистония синдроми клиникаси бир хил кечмайди. Симптомлар гоҳ зўрайиб, гоҳ сусайиб туради. Тинч ҳолатларда ва беморнинг атрофида яхши психологик муҳит яратилганда ВДС енгил кечади. Психоэмоционал стресс, жисмоний зўриқишлар, метеоқўзғалишлар (айниқса, ернинг магнит майдони кучайиши) ва ўткир инфекциялардан сўнг касаллик белгилари кучаяди. Бу вазиятлар тез-тез такрорланаверса, вегетатив бузилишлар сони кўпаяди, янги симптомлар қўшилади ва беморнинг тузалиши қийинлашади. ВДС турли вегетатив кризлар билан ҳам кечади.
Ташхис. Бир-иккита вегетатив бузилишларга асосланиб, ВДС ташхисини қўйиш мумкин эмас. ВДС – ўзгариб турувчи турли-туман психоэмоционал, вегетатив ва соматик бузилишлардан иборат синдром. Ташхис қўйишда касаллик ва ҳаёт анамнези, субьектив симптомлар хронологияси, обьектив (вегетатив) бузилишлар динамикаси эътиборга олинади.
Беморнинг ҳаёт анамнезини ўрганиш асносида болалик давридаёқ унинг вегетатив бузилишларга мойиллигини сезиш мумкин. Шу йўл билан беморда ваготония ёки симпатикотония белгилари аниқланади. Кейинчалик турли этиологик омиллар ушбу вегетатив дисфункцияларни кучайтириб юборгани маълум бўлади. Бунинг учун этиологик ташхисни аниқлаб олиш лозим. Ваготоникларда кўпинча бронхиал астма, ошқозон яра касаллиги, нейродермит аниқланса, симпатикотоникларда – артериал гипертония, ЮИК, ҚД ва гипертиреоз кузатилади. ВДС аниқланган аксарият беморларнинг болалик даври оғир кечган бўлади. Улар кўпинча носоғлом оилавий муҳитда яшаган, оғир жисмоний меҳнат қилган ва касалманд болалар бўлади.
Обьектив симптомлар, асосан, вегетатив бузилишлардан иборат. Бу белгиларни ВНС ни текширувчи синамалар орқали билиб олиш мумкин. Вегетатив синамалар орқали беморнинг қайси вегетатив типга тааллуқлиги аниқланади. Бунинг учун маҳаллий ва рефлектор дермографизм, пиломотор рефлекслар, тери ҳароратини ўлчаш, Данин-Ашнер рефлекси, клиноортостатик рефлекс, ЭКГ ва кардиоинтервалография усуллари қўлланилади. Вегетатив тонусни текширишда фармакологик синамалар ҳам қўлланилиши мумкин.
Қўшимча равишда нейрофизиологик (УТТ, ЭЭГ) ва психофизиологик текширувлар ўтказилади. Шахс типини аниқлаш учун Айзенк тести жуда қулай ҳисобланади. Унинг ёрдамида экстраверсия, интраверсия ва нейротизм даражаси баҳоланади. Айниқса, психовегетатив синдромларда психологик тестларнинг диагностик аҳамияти катта. Қўрқув ва хавотир даражасини баҳолашда Спильбергер-Ханин ва Гамилтон шкалаларидан кўп фойдаланилади. Бу тестларнинг хулосаси психотерапия усулини танлаш ва тўғри ўтказишга ёрдам беради. Баъзида психиатр маслаҳати зарур бўлади. Беморнинг гормонал статусини ўрганиш ўта муҳимлиги боис, уларга эндокринологик текширувлардан ўтиш ҳам тавсия этилади.
   Даволаш. Айтиб ўтганимиздек, ВДС алоҳида касаллик эмас, балки клиник синдромдир. Шу боис даставвал унинг этиологияси аниқланади ва даволаш этиологик омилларни бартараф этишдан бошланади. Стрессли вазиятларни бартараф этиш – даволашнинг энг муҳим мезонларидан биридир. Шунинг учун ҳам ташхис қўйиш ва даволаш жараёнида тиббий психолог, албатта, иштирок этиши лозим. Бу ерда психоаналитик терапиянинг самараси жуда катта. Беморга аутотренинг усулларидан фойдаланиш қоидалари ҳам ўргатилади.
   Инфекцион-токсик этиологияли вегетатив дистонияларда беморнинг иммунитетини кўтариш ва сурункали инфекция ўчоқларини санация қилишга асосий эътибор қаратилади. Оғир жисмоний меҳнат ва беморнинг касби билан боғлиқ муаммолар ҳам бартараф этилади. Эндокрин бузилишлар (гипотиреоз, гипертиреоз) коррекция қилинади. Беморга тунги ишларда ва экстремал вазиятларда ишламаслиги тайинланади. Фармакологик даволаш усулларидан транквилизаторлар, седатив дорилар, анксиолитиклар ва психостимуляторлардан фойдаланилади. Улар вегетотроп таъсирга эга.
   Седатив дорилар. Валериан ва арслонқуйруқ нафақат тинчлантирувчи, балки мия устунида жойлашган вегетатив марказлар орқали умумий вегетатив тонусга ҳам ижобий таъсир кўрсатади. Валериан илдизлари ёки арслонқуйруқ дамламасини (10 г ўт 200 мл сувда дамланади) 1 ош қошиқдан 3 маҳал оч қоринга ичиш буюрилади. Кечқурунгиси ётишдан олдин ичилади.
   Транквилизаторлар анксиолитик таъсирга эга бўлиб, улар қўрқув ва хавотирни, танадаги психоген оғриқларни бартараф этади ва кучли ухлатувчи дори ҳисобланади.
Бу мақсадда қуйидаги дорилар қўлланилади:
1.    Диазепам (элениум, реланиум, седуксен) 2,5–5 мг дан кунига 2–3 маҳал ичишга тавсия этилади. Симпатоадренал кризларни бартараф этишда 2 мл диазепам 5 мл натрий хлориднинг физиологик эритмасига қўшиб венадан секин юборилади.
2.    Феназепам 0,5-1 мг дан кунига 2–3 маҳал ичишга буюрилади.
3.    Оксазепам (нозепам, тазепам) 10 мг дан кунига 2–3 маҳал тавсия этилади.
4.    Медазепам (мезапам, рудотел) 10 мг дан кунига 2–3 маҳал ичилади.
5.    Тофизопам (грандаксин) – кундузги транквилизатор 50 мг дан кунига 2–3 маҳал ичиш тавсия этилади. Транквилизаторлар 2–3 ҳафта мобайнида қабул қилинади.
6.    Беллоид 1 табл. кунига 2–3 маҳал ичишга тавсия этилади.
7.    Беллатаминал 1 табл. кунига 2–3 маҳал ичишга буюрилади.
8.    Тинчлантирувчи дориларда персен, новопассит, валериан экстракти 1–2 табл. кунига 3 маҳал ичишга тавсия этилади.
   Антидепрессантлар депрессия, қўрқув ва хавотир ҳамда психосоматик бузилишларни коррекция қилишда кенг қўлланилади.
1.    Амитриптилин (триптизол) 25 мг дан кунига 2–3 маҳал буюрилади.
2.    Имипрамин (имизин, мелипрамин) 25 мг дан кунига 2–3 маҳал тавсия этилади.
3.    Терален 20 мг дан кунига 2 маҳал буюрилади.
4.    Азафен кунига 25 мг кунига 2 маҳал ичилади.
5.    Флуоксетин (прозак) 20 мг кунига 2-3 маҳал тавсия этилади.
6.    Пароксетин (рексетин) 20 мг кунига 2-3 маҳал буюрилади.
7.    Сертралин (золофт) 50 мг кунига 2-3 маҳал қабул қилинади.
8.    Велаксин 75 мг кунига 2-3 маҳал ичилади.
Симпатоадренал система фаоллиги ошиши сабабли юзага келган вегетатив бузилишларда (тахикардия, артериал гипертония) бета-адреноблокаторлар кенг қўлланилади. Бу мақсадда пропранолол (анаприлин, индерал, обзидан) буюрилади. Пропранолол кунига 40–120 мг дан 4–6 ҳафта мобайнида ичилади. Кўзланган натижага эришилгач, унинг дозаси камайтирилади. Бу дори симпатикотоникларда қўрқув ва хавотирни ҳам бартараф этишга ёрдам беради. Артериал гипотония, адинамия, астения, апатияларда женшен дамламаси ва элеутерококк экстракти 20–30 томчидан кунига 3 маҳал ичишга тавсия этилади. Бугунги кунда таркибида женшен сақловчи дорилар тури кўп бўлиб, вегетатив бузилишларни коррекция қилишда улардан кенг фойдаланилади.
   Абдоминал бузилишларни (оғриқ, метеоризм, ичаклар спастикаси) коррекция қилиш учун сулпирид (просулпин) кунига 200–600 мг, метоклопрамид 20–40 мг, мотилиум 20–30 мг, фаоллаштирилган кўмир 10 кг тана вазнига 250 мг (1 табл.) ичиш тавсия этилади. Шунингдек, ношпа ва никотин кислотаси ҳам ичак дисфункциясида самаралидир. Бемор спиртли ичимликлар, аччиқ ва шўр овқатларни истеъмол қилишдан ўзини тийиши керак. Хамирли овқатларни чеклаш лозим. Яхши ҳазм бўладиган енгил овқатларни оз-оздан тановул қилиш тавсия этилади.
   Кучли терлашда формалин, калий перманганат ёки танин кислотали ванналар қабул қилинади. Шунингдек, турли транквилизаторлар, седатив дорилар, анксиолитиклар, балчиқ билан даволаш, бўйин-елка соҳасига тинчлантирувчи дорилар электрофорези ҳам ортиқча терлашни камайтиради. Психоген гипертермияларда пирроксан 15 мг дан кунига 3 маҳал ичиш тавсия этилади. Гипертермия ва бошқа вегетатив бузилишларни коррекция қилишда 20–40 мг (1–2 амп.) амитриптилин 0,9 % ли 250 мл натрий хлор эритмасида венадан томчилатиб юборилади. Бу муолажа 5–7 кун мобайнида қилиниши мумкин. Вегетатив бузилишларни бартараф этишда турли гиёҳлардан тайёрланган дамламалар, физиотерапевтик усуллар, умумий массаж, игна билан даволаш каби муолажалар кенг қўлланилади.
   Артериал гипертония билан намоён бўлувчи вегетатив бузилишларда бўйин-елка соҳасига 5–10 % натрий ёки калий бромид эритмаси, 5 % ли магний сулфат эритмаси ҳамда новокаин, анаприлин, панангин ва никотин кислотаси электрофорез йўли билан юборилиши мумкин. Дориларни электрофорез йўли билан юбориш, айниқса, ипохондрия билан намоён бўлувчи ВДС да жуда фойдали. Чунки бундай беморлар турли хил даволаш усулларини ёқтиришади. Бу мақсадда платсеботерапия усули ҳам кенг қўлланилади.
   Артериал гипотонияда бўйин-елка соҳасига кофеин электрофорези қилинади. Бу соҳага электростимуляция ва дорсанвал муолажалари яхши самара беради. Радонли, ёд-бромли, олтингугуртли, азотли, карбонат ангидридли ванналар вегетатив бузилиш ва вегетатив оғриқларни коррекция қилишда самарали воситалардир. Маҳаллий оғриқлар билан намоён бўлувчи вегетатив бузилишларда электро- ва магнитотерапия, парафин ва балчиқ аппликациялари фойдали ҳисобланади. Вегетатив бузилишнинг ҳар қандай турида сиҳатгоҳларда дам олиш ва мўътадил иқлимга эга давлатларга сайр қилиб туриш ҳам фойдадан холи эмас.
Прогноз. Аксарият ҳолларда яхши.

Manba: ©Z. Ibodullayev. Tibbiyot psixologiyasi. Darslik., 3-nashr., T.; 2019., 494b.
  ©Z. Ibodullayev. Asab kasalliklari. Darslik., 2-nashr., T.; 2021., 960b.
  ©Z. Ibodullayev. Umumiy nevrologiya. Darslik. T.; 2021., 312b.
   © Ibodullayev ensiklopediyasi., 2022 y; ©asab.cc